Rock `N `Roll Tales (IX): Underground

Written by GUS

    Στο derlandstreicher.wordpress.com, όπου ο στοχαστικός λόγος είναι μια καθημερινή πρακτική, ο καλός φίλος Landstreicher είχε την ιδέα να δώσει το βήμα ώστε να φιλοξενηθούν απόψεις γύρω από το underground κίνημα. 

Τί θεωρείται underground;

"The 400 Blows" by Francois Truffaut

    Κατά τη δική του άποψη:

   "...Underground είναι ό,τι διαχρονικά αμφισβητεί εμμέσως ή αμέσως, συνειδητά ή (και) μη συνειδητά, ατομικά ή ομαδικά τις παγιωμένες δομές, τα κάθε λογής καθεστώτα, την εξουσία, το mainstream, τα κυρίαρχα ρεύματα, τον πουριτανισμό/συντηρητισμό και (συχνά) το ρασιοναλισμό. Είναι ένας αθέατος ζωντανός οργανισμός που ξεπετάγεται και δρα με όχημα τη μουσική, τις τέχνες, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, εμφιλοχωρεί μέσα στην κοινωνία και στη ζωή, με το σπέρμα της ανατροπής στον πυρήνα του. Το Underground κινείται και λειτουργεί υπόγεια, στο περιθώριο, με φορείς και μύστες πολλές φορές ετερόκλητους, με χαλαρούς, αλλά άρρηκτους δεσμούς  μεταξύ τους, οι οποίοι ”αναγνωρίζονται” και μεταλαμπαδεύουν το μήνυμα της αμφισβήτησης και της περιπλάνησης..."

   Με αφορμή τα παραπάνω φιλοξένησε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα, με στόχο "...να καταγραφεί...το πώς περνάς από το πουθενά στο underground, η επιλογή, τα κίνητρα, τα πρώτα βήματα...", με τις προσωπικές μαρτυρίες του Χρήστου (Chris B.I), ιδρυτικού μέλους των Last Drive, του Nofunkydrummer, μέλους του συγκροτήματος Frantic Five, αλλά και του ίδιου, αποσπάσματα από τις οποίες αναδημοσιεύονται παρακάτω:

PART 1: Chris B.I (The Last Drive)

"Τhis city’s so mean that the dogs don’t bark, but there’s a Rock’n'Roll scene livin’ in the dark…..”

  "...Κάπως έτσι αισθανόμασταν…Μία παρέα που ξεκίνησε από τις πρώτες τάξεις του Λυκείου κάπου εκεί στους Αμπελόκηπους και που στη πορεία ενσωμάτωσε και άλλους, από άλλες περιοχές της Αθήνας που έμειναν φίλοι για μιά ζωή… Ήταν τα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση ,τότε που η Ελλάδα άλλαζε και μαζί με τη χώρα άλλαζε το σκηνικό για όλους εκείνους που μέχρι τότε δεν είχαν εκπροσώπηση... 

   ...Ήταν η εποχή που πέρα από τις βασικές “ροκ βάσεις”, αρχίσαμε όλοι μας να ειδικευόμαστε σ’ αυτό που εγώ ονομάζω ROCK’N'ROLL για να το ξεχωρίζω απ’ το απλό ροκ...Και ο βασικός χώρος που γεννήθηκε αυτή η διαφορετική αντίληψη στην παρέα μας ήταν η λεγόμενη ”Παραλία Αμπελοκήπων”. Η Παραλία ήταν το κομμάτι της Λ. Αλεξάνδρας που βρίσκεται στη διασταύρωση με την Λ.Κηφισίας. Εκείνη την εποχή ήταν γεμάτη καφενεία, σουβλατζίδικα κι εστιατόρια στα οποία μαζεύονταν όλες οι φυσιογνωμίες της εποχής που είχαν πράγματι κάτι διαφορετικό να σου προσφέρουν με τη παρέα τους. Αυτοί μπορεί να ήταν περιθωριακοί, “καμμένοι” , διανοούμενοι, τυχοδιώκτες, gamblers,χρήστες ναρκωτικών ουσιών, αναρχικοί και αριστεριστές, τζαζ μουσικοί, ροκενρόλλερς και μαθητές του γυμνασίου και του λυκείου σε ολοήμερες κοπάνες… Όπως είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ήταν ένα χωνευτήρι επιρροών και τάσεων και για μας ήταν κάποιου είδους κολυμβήθρα του Σιλωάμ που μέσα απ’ αυτήν αναδυθήκαμε με όλα αυτά τα στοιχεία που θα χαρακτήριζαν τη μετέπειτα πορεία μας σαν συγκρότημα (λογοτεχνία, φίλμς, μουσική, στάση ζωής γενικότερα…)....

   ...Μιλάω για εκείνη τη στιγμή λίγο πριν η διαμαντένια ακίδα της βελόνας ακουμπήσει το μαύρο πλαστικό…Ο δίσκος περιστρεφεται και το αυλάκι είναι σαν μία σκοτεινή λεωφόρος που περιμένει το άγγιγμα της βελόνας για να ανάψουν τα φώτα, να ξεχυθεί η ζωή στο πεζοδρόμιο και να ξεδιπλωθούν οι ιστορίες.... 

   ...Μέχρι να τελειώσει η διάρκεια του κομματιού, μέχρι ο τραγουδιστής να αφηγηθεί την ιστορία, εσύ πλέον έχεις γίνει μέρος της. Περπατάς και αναπνέεις μέσα στο τραγούδι, αλλά τελικά πάντα εκεί βρισκόσουν…πότε σαν teenage werewolf και πότε σαν goo goo muck, άλλες φορές they were pushin’ too hard on you και τότε είχες psychotic reactions, άλλες βρισκόσουν up in her room ή πάλι σε ένα train that kept a-rollin’ και τις πιο πολλές φορές you couldn’t get no satisfaction.
Η ζωή σου τώρα τρέχει με 45 στροφές το λεπτό…." 

 Ολόκληρες οι αναρτήσεις εδώ (Πέρασμα στο underground, part 1: “Αναζητώντας την επικράτειά μας”) και εδώ (“…να ξεχυθεί η ζωή στο πεζοδρόμιο…”)
 

PART 2: Nofunkydrummer (The Frantic V)

 "...Όλα αρχίσαν κάπου στο θολό πια παρελθόν του καλοκαιριού του 1987 ή μήπως ήταν λίγο πιο μετά ή λίγο πιο νωρίς; μικρή σημασία έχει...

   ...Το Σεπτέμβρη η αδερφή μου έφυγε για να σπουδάσει Σαλόνικα μπιτς και γω πήγα την πρώτη μου επίσκεψη κάπου στο Νοέμβρη στην παγερή πόλη με μαζεμένα χαρτζηλίκια εβδομάδων για δίσκους και καμια έξοδο βραδινή σε σχολεία του ροκ της εν λόγω πόλης, βλέπε Λούκυ Λουκ, Μπερλίν κλπ. Είχα γυρίσει με ωραία πράγματα τότε, sonics, creeps, cramps, ό,τι χρειάζεται δηλαδή το εφηβικό μυαλό για να καταστραφεί στο έπακρον. Αλλά όπως έχει πει νομίζω και ο Μπουκόφσκι, άμα βρεις κατι να το αγαπάς, άστο να σε σκοτώσει (κάποιος βαθμός υπερβολής υπάρχει δε λέω, κανείς δε σκοτώθηκε όντας γκαραζιέρης, αλλά σίγουρα δεινοπάθησε κοινωνικά). Και ευτυχώς το ίδιο μικρόβιο μοιραζόμουν με λίγους καλούς φίλους -που είναι ακόμα κολλητοί μου, κουμπάροι αδέρφια κλπ- και έτσι δεν ήμουν μόνος...

   ...φθινόπωρο του 1991, εγώ πια 3η λυκείου και κάνοντας σοβαρή προσπάθεια να παώ Σαλόνικα ως φοιτητής, αφού έχω ζήσει και εκεί μαγικές βραδιές σε ένα άλλο υπόγειο που λέγονταν Hard Rock cafe (καμιά σχέση με τη γνωστή αλυσίδα), ω του θαύματος λοιπόν σκάει σαν κεραυνός εν αιθρία το νέο: Fuzztones στο ελλάντα για συναυλία στη θεσσαλονίκη!!!! μετά από μια μικρή λογομαχία με τον πατέρα έχασα και δεν μου επετράπη η άνοδος στο βορρά καθημερινή μαζί με τα φιλαράκια μου που θα πηγαίναν στη συναυλία με την αδερφή μου. Δεν ξέρω αν ακόμα το μετανοιώνω, αλλά τώρα πια, πολλά χρόνια αργότερα,  έχω παρει το μερίδιο μου από αυτή τη μπαντα, έχω μοιραστεί και τη σκηνή μαζί τους, αλλά αυτά είναι μεταγενέστερα κεφάλαια...."

   Ολόκληρη η ανάρτηση εδώ (Πέρασμα στο underground part 2: “Rock ‘n’ Roll βοήθειες”)

 

PART 3: Landstreicher (The Odd Mods, The B-sides)

   "...Πρέπει να ήταν Αύγουστος ’88, εκείνο το γαμημένα ωραιότερο καλοκαίρι της ζωής μου, γιατί έτσι είναι στα ηλιόλουστα και ανέμελα sweet 16. Μόλις είχα επιστρέψει στο Βόλο μέσω Ζυρίχης και Αθήνας από εκπαιδευτικές διακοπές στη Βόρεια Γερμανία. Η ομάδα της πόλης στην Α’ Εθνική, οι πρώτες οργανωμένες έξοδοι στο Τετράγωνο, τη Σανιτάριουμ, το Άτριουμ. Ο πατέρας οδηγεί Πεζό, η μητέρα Ρενό και εγώ ποδήλατο μπαρμπάδικο (“γκαζγκάνες” τα λέγαμε) του ’50. Δεν «παίζανε» πολλά τότε εκεί. ... 

   ...Δεν ήμασταν από την αρχή διαφορετικοί, αλλά φαίνεται πώς είχαμε τις προδιαγραφές ως αιώνια παιδιά του underground, της απόλαυσης της παραφοράς, του ακατέργαστου ερωτικού συνειρμού, της χάρης της αδυναμίας. Με συνέπεια ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του δαίμονα. Η νεολαία, τότε, άκουγε, όπως προανέφερα, αηδίες: Italodisco,”καρέκλες”, Πωλίνα, Αλέξια και Χαριτοδιπλωμένο, Samurai, Final Countdown. Ή Dio και Iron Maide...

   ...Επιστρέφοντας λοιπόν στην πόλη, λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο αδελφικός φίλος μου ο Κώστας...μου έδωσε με συνωμοτικό τρόπο, διεστραμμένο, μισότρελο βλέμμα και καβλωμένη κατάνυξη μια κασέτα που είχε αντιγράψει από το δεύτερο πρόγραμμα της κρατικής ραδιοφωνίας. «Ξέχνα όλα τα άλλα», μου είπε. Έκρυβε έναν θησαυρό στα χέρια του, έναν κόσμο που ανοίχτηκε μπροστά μου και με ρούφηξε. Ήταν το point of no return για μένα, η αρχή της γοητείας της αμφισβήτησης. 25 χρόνια μετά, οι 70 δίσκοι έγιναν 5.000, δύο συγκροτήματα και συνεχίζουμε, μια θέση “βετεράνου” στην όποια πιάτσα, μια κουλτούρα μυστική στην οποία ζω και δρω ακόμα, κωδικοί αναγνώρισης, τάλισμαν, ναρκωτικό, ελιξίριο, εξομολογητήριο, εφαρμοσμένη χρονομηχανή, ευλογία και κατάρα - τα δύο τελευταία, οπωσδήποτε...

   ...Η κασέτα- θησαυρός: συνέντευξη των αθηναίων Last Drive μετά από περιοδεία τους στην Ευρώπη, κεραυνοβόλος έρωτας με τη μία. Είχα τον πρώτο δίσκο τους ήδη. Τους ταξινομούσα στα “ανεξάρτητα”. Από το ραδιοθάλαμο της Μεσογείων αυτοί οι ευγενείς αλήτες μου μετέδωσαν τριακόσια χιλιόμετρα μακριά τον ανθεκτικό ιό του underground. Η αγάπη για τους Ντράιβ ήταν το ένα θέμα. Με το “Poison” ξεκολλούσαμε νιπτήρες σε λυκειακά πάρτυς. Εντάξει, κόλλημα λέμε, τουλάχιστον μέχρι τη στροφή τους σε πιο σκληρό, για μένα, ήχο. Μούρες, τους ακούγαμε, θέλαμε να είμαστε σαν αυτούς, heatwave καταστάσεις. Το κύριο ζήτημα ήταν η απάντησή τους στην ερώτηση του δημοσιογράφου, «από πού αντλείτε τις επιρροές σας»…Η λέξη «γκαράζ» που εκστόμισαν, ήχησε μαγικά στο κεφάλι μου. Γκα-ράζ. Τι αστείο είναι αυτό; Γκα-ράζ; Και πώς να το ξεχάσεις; Ό,τι δανείζεται ο έφηβος για να «εξεγερθεί», το χρεώνεται για πάντα...

   ... Άφησα φαβορίτες, άλλαξα τρόπους, ένδυση, ιδεολογία, καταστατικά, έφτιαξα παρέα – συμμορία, βούτηξα στο underground και το παρελθόν. Η δική μου επανάσταση ήταν αυτή. Όλο το χαρτζιλίκι έφευγε σε δίσκους, βιβλία, ταινίες vintage και Pall Mall άφιλτρα (χάσαμε σε υγεία, κερδίσαμε σε αισθαντική φωνή), τα τσιγάρα του γκαραζιέρη που σέβεται τον εαυτό του. 1966 για πάντα...

   ... Τις προάλλες βρήκα τον Χρήστο από τους Last Drive στο La Poderosa, εκεί που ροκάρει τις Πέμπτες. «Μας καταστρέψατε», του πέταξα μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Εδώ καταστρέψαμε τους εαυτούς μας, δεν θα καταστρέφαμε τους άλλους», μου απάντησε. Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να διαβεβαιώσω πλέον τον καθένα ότι το έκαναν με χειρουργική ακρίβεια και με σεβασμό...."

   Ολόκληρη η ανάρτηση εδώ (Πέρασμα στο underground, part 3: “Αιώνια παιδιά της παραφοράς”)

(gif taken from iwdrm.tumblr.com & photos via derlandstreicher.wordpress.com)